هر چند هر تصویر یا ایده فردی با درجاتی از عدم قطعیت شروع می شود ، اما یک چیز ثابت است : یک ترکیب بندی که فضا و اجزا یک صحنه ، به طور مساوی از وسط تقسیم بندی شده باشند ، به ندرت موفق خواهد بود.

با تقسیم کادر به دو بخش مساوی مثلا با خط افق – شما ترکیب بندی خود را با خطر گنگی و در نتیجه تردید رو برو می کنید .

وقتی با اشیا و سوژه، به گونه ای برابر رفتار کنیم ، اغلب – هر چند نه همیشه – همدیگر را خنثی می کنند . مثلا در دنیای ورزش ، بازی ها اغلب به تصاویر ختم نمی شوند ؛ همیشه گیم اضافه یا زمان اضافه وجود دارد و باخت ناگهانی است که برنده را مشخص می کند . در صحنه ی سیاست نیز ، همان طور که مردم آمریکا اخیرا شاهد بودند ، رقابت های انتخابات ریاست جمهوری نمی تواند مساوی تمام شود . همین طور در ترکیب بندی عکاسی نیز چشم انتظار دارد که یک " برنده " ی آشکار را ببیند – یک جز در کادر که به وضوح اهمیت بیشتری از دیگر اجزا داشته باشد.

عکاس با تفکیک اجزای کادر با هر کدام از ترکیبات یک سوم ها ، موفق به انجام این کار خواهد شد.

انتخاب های ما ، به اندازه ی تعداد عکاسان فراوان است برای تشخیص مهمترین جز در ترکیب بندی ، از خودتان چند سوال بپرسید. این تصویر قرار است راجع به چه چیزی باشد؟ چه اجزایی باید در عکس باشد وکدام نباشد ؟ آ یا قرار است تاکید بر بالا تر یا پایین تر از خط افق باشد ؟ آیا باید سوژه اصلی در یک سوم راست باشد یا یک سوم چپ؟ یا نهایتا چگونه باید آن را مرتب کنم؟

آیا می دانید که اکثر مردم با اعداد فرد راحت تر هستند تا با اعداد زوج؟ روی میز بازی کرپس در لاس و گاس ، 7 و 11 اعداد مورد علاقه هستند در بین اعداد فرد ، سه ، عدد محبوب است .

سه تفنگدار ، سه موش کور ، سه دلقک و سه خوک کوچک ؛ همین طور سه فرشته ی چارلی ، سه دختر ابر قدرت ( اسم یک سریال امریکایی) ، و هویی ، دویی و لویی (برادر زاده های دانلد داک) نشانه های این ادعا هستند . چشم نیز به ترکیب بندی های تحت تاثیر سه تمایل دارد – نقطه ای که ادامه ی اعتبار قانون یک سوم ها را اثبات می کند.

از ان جا که ذهن انسان به دنبال نظم است، سریعا نسبت به بی نظمی اخطار می دهد و سپس سعی می کند نظم را بر بی نظمی حاکم کند. مثلا در نظر بگیرید که بعد از طوفان، اغلب خرابی و مرگ با قی می ماند. مردم بعد از بیرون آمدن از پناهگاه های زیر زمین خانه شان ، شروع به ارزیابی وضعیت می کنند و به دنبال اشکال ، رنگ ها ، خطوط ، و الگو های قابل تشخیصی می گردند که در تشخیص میزان خرابی ها به آ ن ها کمک کند.

 در چند دقیقه ، ذهن سریعا نظمی را ایجاد می کند – مثلا مرز خرابی ها را مشخص می کند : " خرابی ها در مسیری به عرض دو بلوک و طولی حدود نیم مایل ایجاد شده است". این فرایند ذهن ، کاملا غیر ارادی و تقریبا آنی است. چه یک طوفان باشد یا چیز ساده ای نظیر سوار کردن قطعات یک هواپیمای مدل ، ذهن تمام توان خود را به کار می گیرد که به آشفتگی موجود نظمی ببخشد.

ذهن برای احساس امنیت به نظم نیاز دارد . این نیاز به نظم به هنر نیز کشیده می شود . در اصل، موفقیت یک نقاشی به خاطر ترکیب بندی ها و الگوهای منظم و به هم پیوسته اش است. برای بیان بهتر نظم و معنی آن در مورد ترکیب بندی ، در یونان باستان یک سری خطوط راهنمای نسبت بندی را پیشنهاد کردند که هنوز هم استفاده می شوند : تقسیم بندی طلایی.

در این قانون یک مستطیل در نظر گرفته می شود که ضلع بزرگ ترش تقریبا سه دوم ضلع کوچک ترش است ، مثلا یک مستطیل 5*8 اینچ. این تقسیم بندی در بسیاری از معماری های آنان نیز استاندارد شده بود . هنرمندان خیلی زود اولویت سه گانه ی چشم را فهمیدند و یک شبکه ی فرضی متشکل از دو خط افقی و دو خط عمودی که با فاصله ی مساوی از هم ، طول وعرض این مستطیل ایده آل را تقسیم کرده اند ، در نظر گرفتند که شکل را به نه قسمت مساوی تقسیم می کنند که شامل آن قسمت های ایده آل می شود این شبکه ی فرضی به عنوان قانون " یک سوم ها " معروف شد و هنرمندان از آن برای تشخیص بهترین نقطه ی قرارگیری سوژه استفاده می کنند .

آنان فهمیدند که چگونگی قرار دادن اجزا مهم ترکیب بندی نسبت به این خطوط و نقاط تلاقی این خطوط ، موفقیت یک تصویر را تعیین می کند . قرار دادن اجزا مهم در طول این نشانگر های یک سومی، اغلب باعث بهبود اساسی در کار می شود. این واقعیت که هنوز هم از این سیستم در تمام هنرهای گرافیکی استفاده می شود نشان از درستی آن دارد.

قانون یک سوم ها ، در ترکیب بندی عکاسی نیز مانند نقاشی یا دیگر هنرهای مرسوم استفاده می شود ، زیرا ترکیب بندی در عکاسی ، دقیقا مثل نقاشی بسیار مهم است.

برای استفاده از این قانون ، وقتی از منظره یاب نگاه می کنید کادر را در جهت افقی و عمودی به سه قسمت مساوی تقسیم کنید ، و این شبکه ی فرضی را بر روی کادری که ترکیب بندی می کنید تصور کنید . من تعجب می کنم هیچ سازنده ی دوربینی تا به حال این شبکه ی یک سوم ها را بر روی منظره یاب خود قرار نداده است. ( البته امروزه بغضی از دوربین های دیجیتال دارای این امکان هستند ). جالب است که دوربین های امروزی ، برای همه چیز حالت خودکار دارند. اما هنوز حالت ترکیب بندی خودکار را روی شبکه ی منظره یاب ندارند!

درست است که شبکه قادر به یافتن تصاویر بی همتا و جدید نیست و این کار وظیفه ی عکاس است ، اما عکاسان مبتدی یا حتی در سطح متوسط از وجود چنین شبکه ای نفع بسیار زیاد خواهند برد .

نیکون ، کانن ، مینولتا ، پنتاکس ، دارای صفحه ی شبکه ی انتخابی هستند که می توان خریداری و نصب کرد ، اما این شبکه ها دارای چهار خط افقی و بعضی اوقات پنج خط عمودی هستند ، این ها به جای شبکه بیشتر شبیه به صفحه ی شطرنج هستند ! این شبکه ها ، غیر از کمک به راست نگاه داشتن خطوط افقی در کادر ، هیچ کاربرد مفید دیگری ندارند.

رنگ نور روز در ساعات مختلف روز و شرایط آب و هوایی تغییر می کند . آفتاب وسط روز اغلب یک نور سفید و تند ایجاد می کند . موقعیت بالا سر و کیفیت بدون رنگ این نور ، به این معنی است که در این ساعت روز امکان گرفتن عکس های دارای نور پر احساس و دراماتیک کمتر است ، و به همین دلیل است که این همه عکاسان با تجربه ترجیح می دهند که در صبح زود یا درایان روز عکاسی کنند.

در شرایط آب و هوایی خوب ، دقیقا قبل از سپیده دم ( و حدود 20 دقیقه بعد از غروب ) نور ، یک آسمان صاف با رنگ آبی سرد و طیف های رنگی ارغوانی یا صورتی سرخ فام و رنگ های سرخ درخشان ایجاد می کند .با شروع طلوع خورشید این رنگ ها با نورهای کاملا گرم و نارنجی جایگزین می شود ، و سوژه های دارای نور روبرو و جانبی را غرق در طیف های مختلفی از رنگ های نارنجی و طلایی می کند .

معمولا از یک ساعت قبل از غروب خورشید تا خود غروب خورشید ، این تغییر رنگ به صورت کعکوس اتفاق می افتد . بسیاری از عکاسان از زمان غروب خورشید به عنوان ساعت طلایی یاد می کنند ، که به درستی اشاره بر این دارد که سحرآمیزترین ساعت روز برای عکاسی است .

اگر مرتبا عادت نداشتم که برای دیدن نور صبح در سحرگاه از خواب بلند شوم ، من هم این حرف را می پذیرفتم . با تجربه ی عکاسی از سوژه های متعدد در ساعات طلایی صبح و نیز ساعات طلایی غروب ، می توانم بگویم که هر دو ، زمان های سحرآمیزی برای عکاسی  هستند اما آن چه برای من جالب است این است که وقتی که کارهایم را به دوستان حرفه ایم نشان می دهم ، تقریبا پاسخ همه ی آن ها این است که "آشکار است که شما هم مانند من طرفدار ساعات پایانی روز هستید" می دانم که من تنها کسی نیستم که کشف کرده ام که آن نور صبح گاهی نیز یک ساعت طلایی دارد ، اما معلوم است که عکاسان زیادی هنوز این را نمی دانند .

واقعیت این است که متوجه شده ام که بسیاری از عکاسان اهل صبح زود بلند شدن نیستند و این خیلی بد است ؛ چون اگر عادت کنیم در هر دو ساعت طلایی روز (شروع روز و پایان روز) عکاسی کنیم ، شانس خود را برای گرفتن عکس های موفق در برابر خواهیم کرد .